Auteur: Maurits de Jong (Pagina 6 van 6)

“Een grabbelton-concert”, zo karakteriseerde dirigent Dirk Annema het najaarsconcert van Brassband David.En inderdaad: het repertoire kwam uit alle hoeken en gaten, van requiem tot aan negro spiritual. Uit de opera ‘I Pagliacci’ van Leoncavallo klonk een dramatische aria, die mooi ingehouden maar tegelijkertijd intens werd gespeeld door Hein Voskamp op cornet. Mozarts Requiem is een werk waarin je de dreigende wolken kunt horen samenpakken, een effect dat werd uitgebuit met onheilspellende blazersklanken in het ‘Lux aeterna’. Een groot contrast met het heroïsch getinte symfonische gedicht ‘Saint and the City’ van Jacob de Haan. Het werk opende fluisterzacht, maar groeide in no-time uit tot een kolkend fortissimo. Dirk Annema heeft een prima grip op de band en weet te toveren met dynamiek. In ‘Stille Stund’ van Torstein Nilson liet hij David fluisteren, waarbij Bert van Elburg een gevoelige solo op euphonium speelde. Organist Toon Hagen speelde enkele intermezzi op orgel, die qua karakter goed op het blazersidioom aansloten. In de deftige ‘Sonata da Chiesa’ van Hendrik Andriessen klonken variaties op een eigen koraalthema, waarbij Toon Hagen de kleuren van het orgel demonstreerde. César Francks ‘Final’ is een fanfare-achtig werk, dat door Hagen gepassioneerd werd gebracht. Wie ooit de finale uit de Derde Symfonie van Saint-Saëns heeft gehoord, weet wat de combinatie van orgel en orkest vermag. Een soortgelijke opzet kent het Koraal uit het ‘Concerto for brassband and organ’ van Leon Vliex. Onder de gedragen klanken van David sloop Toon Hagen het werk binnen met een koraalthema, waarna het werk tenslotte uitmondde in een stralende climax. Tot slot klonk een eigen compositie van Toon Hagen: ‘Jubilant Prelude’, ontstaan uit een improvisatie over Psalm 150 ter gelegenheid van de vrijlating van Nelson Mandela. Daarna groeide het uit tot een compositie, en nu was het te horen in een versie met brassband. Een geweldige ervaring, om deze swingende muziek te horen in de combinatie van brass met orgel. En wat dat laatste betreft had Dirk Annema goed nieuws: het zal niet bij deze éne keer blijven. Verheugend nieuws, want Annema en Hagen zijn een perfect muzikaal duo.

Van 16 tot 18 mei 2008 vertoefde David in het Duitse Havixbeck waar een studieweekend gecombineerd werd met twee concerten en het jaarlijkse muziekschoolfeest. Een weekend in de goede traditie met veel muziek, goed eten, (soms wat veel) drinken en vooral de versteviging van de onderlinge banden. Een combinatie van hard werken en op de juiste tijd ontspanning, typerend voor David welke een gezellige band wil zijn die op een hoog muzikaal nivo musiceert.

Drie lange repetities, een concert op de veranda van de muziekschool en de begeleiding van de plaatselijke kerkdienst, waarin ook meerdere solowerken werden gespeeld vormden het geraamte van dit weekend. Het luxe gastenhuis in het plaatselijke klooster werd de bakermat waar uitgerust kon worden. Althans, niet iedereen maakte voldoende van deze mogelijkheid gebruik, want tot in de late uurtjes bleef het gezellig. Hoe gezellig het ook werd, voor iedereen was het devies: ‘ s Avonds een muzikant, ’s morgens ook een muzikant, en zo troffen we elkaar ’s morgens weer in meer of minder frisse toestand aan het ontbijt in het cafetaria van het klooster. Al met al was het een geslaagd weekend en hopen we alvast stilletjes op de vierde trip naar Havixbeck.

Zoals gebruikelijk was de eerste zaterdagavond van april in de agenda van vele Davidvolgers gereserveerd voor het voorjaarsconcert van David in de Fonteinkerk. Het is eveneens een goede traditie dat David voor dit concert een beroemde solist uitnodigt, en op 5 april 2008 gaven maar liefst twee solisten acte de presence: Katrina Marzella en Brenden Wheeler.

Katrina was in 2007 ook al te gast bij David, en de samenwerking verliep dermate dat een hereniging niet kon uitblijven. Ze nam haar vriend Brenden, solo-euphoniumspeler van de Britse kampioensband ‘Leyland’ mee, en zowel apart als gezamenlijk brachten ze enkele hoogwaardige stukken muziek ten gehore; uiteraard begeleid door David die ook een groot aantal solowerken op het programma had staan.

Dat beide solisten en de band een geslaagd concert neergezet hadden bleek wel uit de reacties van het publiek welke dirigent Annema en de solisten kon verleiden tot twee toegiften, waarbij het technische “Flight of the Bumblebee” door Marzella op klompen werd uitgevoerd. Klompen die ze ’s middags had ontvangen van de voorzitter omdat deze Schotse baritonniste niet kon geloven dat er in Nederland echt op “Wooden Shoes” gelopen werd. Ze was beslist: “Dat is onmogelijk”.

Na afloop van het concert was er de gelegenheid om met de solisten, de dirigent en de bandleden nog wat na te kletsen onder het genot van een hapje en een drankje. Hiervan werd uiteraard gretig gebruik gemaakt want immers: Muzikaliteit en gezelligheid gaan bij David hand in hand.